ضرر هند از مشارکت کم زنان

به گزارش می‌متالز، ایالات متحده شاهد این تجربه بود که نرخ مشارکت زنان در نیروی کار - درصد زنان ۱۵ساله و بالاتر که کار می‌کنند یا فعالانه به دنبال کار هستند - از ۳۲درصد در سال ۱۹۴۸ به ۵۹درصد تا سال ۲۰۰۰ افزایش یافت. هند که سال گذشته به عنوان پنجمین اقتصاد بزرگ جهان از بریتانیا پیشی گرفت، این مسیر را دنبال نکرده است. براساس داده‌های بانک جهانی، از سال ۱۹۹۰، نرخ مشارکت زنان در نیروی کار تنها به ۳۱درصد در سال ۲۰۰۰ رسیده است. این نرخ سال گذشته ۲۴ درصد بود.

وضعیت هند

این کشور جزو ۱۲ کشور دارای پایین‌ترین نرخ مشارکت زنان در نیروی کار است، فهرستی که شامل افغانستان و سومالی می‌شود. قابل‌توجه است که عربستان سعودی درصد بیشتری از زنان شاغل یا جویای کار دارد. هند اخیرا در این حوزه پیشرفت‌هایی داشته است. درصد زنان در نیروی کار از ۲۱ درصد در سال ۲۰۱۸ که پایین‌ترین نرخ بوده است اندکی افزایش یافته است، اما این دستاورد‌های کوچک به‌سختی به دست آمده است. حتی شرکت‌هایی که برای استخدام زنان تلاش کرده‌اند، با مشکل مواجه بوده‌اند.

نرخ پایین نیروی کار زنان در هند به کاهش درصد زنان در نیروی کار جهان از حدود ۵۱ درصد در سال ۲۰۰۰ به ۴۷ درصد در سال گذشته کمک کرد. اقتصاددانان نرخ پایین مشارکت زنان در هند را به دو عامل اصلی نسبت می‌دهند: اشتغالزایی ضعیف، که منجر به رقابت شدید برای فرصت‌های موجود شده است، و فرهنگ عمیقا محافظه‌کارانه که بر جایگاه زن در خانه تاکید دارد. هند به رغم اینکه در سال‌های اخیر سریع‌ترین رشد اقتصادی جهان را داشته است، در دهه گذشته به صورت خالص هیچ شغل جدیدی اضافه نکرده است. شکست هند در آوردن زنان بیشتر به نیروی کار، جاه‌طلبی این کشور برای سرمایه‌گذاری بر جمعیت جوان خود را پیچیده می‌کند، زیرا شرکت‌های غربی به دنبال جایگزین‌هایی برای چین برای تولید هستند.

بر اساس گزارش موسسه جهانی مک‌کینزی، اگر این کشور تا سال ۲۰۳۰ نرخ مشارکت زنان در نیروی کار را ۱۱ درصد افزایش دهد، پرجمعیت‌ترین کشور جهان می‌تواند تولید ناخالص داخلی خود را ۷۳۴ میلیارد دلار افزایش دهد. براساس گزارش بانک جهانی، تولید ناخالص داخلی هند در سال گذشته حدود ۴/ ۳ تریلیون دلار بود. براساس گزارش مرکز نظارت بر اقتصاد هند، اندیشکده بمبئی، در سال گذشته تنها ۳۸ میلیون زن در هند در مقایسه با ۳۶۸ میلیون مرد در کار دستمزدی مشغول به کار بودند. فشار فرهنگی آن‌قدر قوی است که آنامیکا پاندی، یک کارآفرین ۲۶ ساله در دهلی نو، گفت که بسیاری از زنان معتقدند کار کردن در خارج از خانه یک کار شرم‌آور است که فقط مختص فقراست. سال گذشته، پاندی یک شرکت مواد غذایی طبیعی به نام ناریو را تاسیس کرد.

او گفت که در ابتدا می‌خواست کارمندان زن را استخدام کند، از جمله در انبارداری، تدارکات و فروش، اما زنان از سرزنش عمومی می‌ترسیدند. پاندی درنهایت مردانی را برای تمام مشاغلی که شامل بیرون از خانه بودن می‌شود استخدام کرد. او گفت که توانسته است بیش از ۵۰۰ زن را برای فروش محصولات ناریو در رسانه‌های اجتماعی و در رویداد‌هایی در خانه‌هایشان برای دوستان و همسایگان پیدا کند، اگرچه این کار آسانی نبود. آنمول جگی، یکی از بنیان‌گذاران استارت‌آپ کرایه راننده بلو اسمارت، گفت از رانندگان زن می‌خواسته مشتریان را که ۵۰ درصد آن‌ها زن هستند، نمایندگی کنند.

گاهی اوقات باید با اعضای خانواده بنشینید و به آن‌ها بگویید: «هی، این شغل فروش نیست. او برای انجام کاری از خانه بیرون نمی‌رود.» در سال ۲۰۲۱، بلو اسمارت اعلام کرد که قصد دارد ۵۰۰ راننده زن را ظرف یک سال استخدام کند. این شرکت با همکاری دولت هند یک برنامه آموزشی را برای آموزش رانندگی به زنان و کمک به آن‌ها برای دریافت گواهینامه رانندگی راه‌اندازی کرد.

بلو اسمارت برای رفع نگرانی‌های ایمنی، سه دکمه وحشت را در هر خودرو نصب کرد تا در مواقع ناراحتی از آن‌ها استفاده کنند، به رانندگان زن اجازه داد فقط در شیفت‌های روزانه کار کنند و زنان را در نزدیکی ایستگاه‌های بزرگ مترو برای رفت‌وآمد راحت‌تر مستقر کرد. تنها ۸۰ نفر از ۸۰۰ زنی که رانندگی را یاد گرفته بودند، به شغلی دست یافتند. این شرکت ۶۵۰۰ راننده مرد دارد. جگی گفت بسیاری از زنان می‌خواستند کار کنند، اما در برابر اعضای خانواده که با این ایده مخالف بودند تسلیم می‌شدند. اکثر زنانی که برای این شرکت کار می‌کنند، مادران مجردی هستند که نیاز‌های مالی آن‌ها بر مخالفت خانواده‌شان غلبه می‌کند.

اثر کرونا

در بسیاری از بخش‌های اقتصاد هند بسیاری از مشاغل در طول همه‌گیری ناپدید شدند و دیگر برنگشتند. کار در بخش کشاورزی، اشتغالزاترین بخش هند، در دهه‌های اخیر با مکانیزه‌تر شدن مزارع کاهش یافته است. سایر بخش‌ها، به‌ویژه تولید، نتوانستند آن را جبران کنند. آلیس ایوانز، مدرس ارشد در کینگز کالج لندن، می‌گوید: «تن‌ها وقتی تعداد مردان تمام شد، باید چند زن را استخدام کنید. اما این کمبود نیروی کار هرگز در هند محقق نشد.»

اقتصاددانان می‌گویند رونق مشاغل می‌تواند به غلبه بر انگ اجتماعی که مانعی برای کار بیشتر زنان است کمک کند. ژاپن و کره جنوبی هر دو دارای نرخ مشارکت زنان در نیروی کار کمتر از ۵۰ درصد بودند قبل از اینکه اقتصاد آن‌ها در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ شروع به رشد کند. امروزه، مشارکت زنان در نیروی کار حدود ۵۵ درصد در کره جنوبی و ۵۴ درصد در ژاپن است؛ اگر زنان بالای ۶۴ سال را کنار بگذاریم، این نرخ‌ها بسیار بالاتر است. بر اساس گزارش بانک جهانی، این نرخ برای زنان ۱۵ تا ۶۴ ساله در کره جنوبی ۶۰ درصد و در ژاپن ۷۴ درصد است، ولی در هند ۲۵ درصد است.

ظهور چین به عنوان یک ابرقدرت اقتصادی نیز توسط زنانی که به نیروی کار این کشور پیوستند تقویت شد. طبق داده‌های سازمان بین‌المللی کار سازمان ملل، از آنجا که میلیون‌ها زن به کارخانه‌ها در شهر‌ها سرازیر شدند، نرخ مشارکت زنان در اوایل دهه ۱۹۸۰ به بیش از ۷۰ درصد افزایش یافت. هنگامی که یک کشور تا حد معینی توسعه می‌یابد، درصد مشارکت زنان در نیروی کار اغلب کاهش می‌یابد، زیرا ثروت بیشتر به زنان این امکان را می‌دهد که تصمیم بگیرند در خانه بمانند یا زمان بیشتری را برای ادامه تحصیلات عالی بگذرانند. در این میان فقدان مراکز مراقبت از کودک نیز می‌تواند نقش داشته باشد. اقتصاددانان می‌گویند این عوامل به افت چین کمک کرده است، جایی که سهم زنان شاغل از ۷۳ درصد در سال ۱۹۹۰ به ۶۱ درصد کاهش یافته است. نرخ آن هنوز از بسیاری از کشور‌های توسعه‌یافته بالاتر است. در ایالات متحده، نرخ مشارکت زنان در نیروی کار در دو دهه گذشته نوسان داشته است، زیرا تعداد بیشتری از زنان در خانه مانده‌اند.

زیان از‌دست‌رفته

طبق گزارش بانک جهانی، این نرخ در سال گذشته حدود ۵۶ درصد بود که اندکی نسبت به ۵۹ درصد در سال ۲۰۰۰ کاهش یافت. بیماری همه‌گیر کرونا برخی از زنان را از نیروی کار خارج کرد، اما اخیرا تعداد زیادی از آن‌ها بازگشته‌اند. بر اساس گزارش اداره آمار کار، نرخ زنان ۲۵ تا ۵۴ ساله شاغل در ایالات متحده در ماه ژوئن به رکورد ۸/ ۷۷ درصد رسیده است. آلمان، فرانسه، بریتانیا و استرالیا همگی از سال ۲۰۰۰ شاهد افزایش درصد زنان شاغل یا جویای کار بوده‌اند. بخشی از چیزی که افت هند از سال ۲۰۰۰ را برای اقتصاددانان نگران‌کننده می‌کند، این است که قبل از خروج این کشور از رتبه کشور‌های با درآمد متوسط پایین رخ داده است.

تولید ناخالص داخلی سرانه هند در حدود ۲۴۰۰ دلار و کمتر از یک‌پنجم تولید ناخالص داخلی چین است. در کشور همسایه، بنگلادش، کارگران زن نقش مهمی در کمک به توسعه صنعت پوشاک ایفا کرده‌اند - اگرچه کارخانه‌های این کشور به خاطر مسائل ایمنی و استثمار کارگران متهم شده‌اند. نرخ مشارکت زنان در نیروی کار بنگلادش در سال گذشته ۳۸ درصد بود که از ۲۸ درصد در سال ۲۰۰۰ افزایش داشته است. تولید ناخالص داخلی سرانه این کشور از سال ۲۰۱۹ از هند پیشی گرفته است.

منبع: دنیای اقتصاد